Διαβάζοντας ιστορίες στα παιδιά της ΑΡΣΙΣ
By Stavroula Pagona
[Διαβάζοντας ιστορίες στα παιδιά της ΆΡΣΙΣ]
Από τον Σεπτέμβριο και κάθε δεύτερη Παρασκευή, επισκέπτομαι με τους εθελοντές του You in Europe τον ξενώνα προσωρινής φιλοξενίας Παιδιών και Εφήβων σε κίνδυνο της οργάνωσης ΑΡΣΙΣ, στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος “Weaving Webs of Stories”, που έχει ως στόχο την προώθηση της φιλαναγνωσίας σε παιδιά από μειονεκτικά περιβάλλοντα.
Παιδιά που βρίσκονται μακριά από τις οικογένειές τους, κάποια για μεγάλο, κάποια για μικρότερο χρονικό διάστημα, μας υποδέχονται κάθε φορά με χοροπηδηχτά και αγκαλιές, στο πολύχρωμο σαλόνι του ξενώνα…
Από όσες αναγνώσεις έχω κάνει στη ζωή μου, σε σχολεία, σε βιβλιοπωλεία, σε φεστιβάλ κλπ κλπ, ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει πιο χρήσιμη, πιο αποτελεσματική και πιο επιδραστική, από τις στιγμές που βρίσκομαι με αυτά τα παιδιά… Νιώθω ότι είναι τόση η δίψα τους για σύνδεση, αποδοχή, επιβράβευση, αναγνώριση και εμψύχωση, που αυτός ο λίγος χρόνος που θα τους αφιερώνω όχι απλά πιάνει τόπο… αλλά λειτουργεί σχεδόν καταλυτικά στη διάθεσή τους και την αυτοεικόνα τους! Νιώθω ότι η ενέργειά μου βρίσκει πραγματικό αντίκρισμα, και αυτό είναι κάτι μαγικό!
Κάθε φορά διαβάζουμε στα παιδιά ιστορίες, παίζουμε μαζί τους, έπειτα ζωγραφίζουμε ή γράφουμε τις δικές μας ιστορίες, και πάνω απ’ όλα γεμίζουμε χαρά ξέροντας ότι δίνουμε χρόνο και χώρο στα παιδιά αυτά για να συνδεθούν μαζί μας κι εμείς με εκείνα.
Η Μ. όσες φορές έχω κάνει αφήγηση στον ξενώνα ήταν η πρώτη που έπιανε θέση για να ακούσει την ιστορία μου.. Τα μάτια της συνεχώς κολλημένα πάνω μου, δεν έχανε ούτε συλλαβή από τις λέξεις μου… Ακόμη και αν καμιά φορά τα μικρότερα παιδιά κάνανε φασαρία ή αργούσαν να συμβαδίσουν με το κλίμα της αφήγησης, αυτή εκεί, πάντα συντονισμένη και έτοιμη να δεχτεί τα δώρα κάθε ιστορίας… Κάθε φορά περίμενε την επίσκεψη μας με ανυπομονησία, και όταν τους ανακοίνωσα ότι οι ιστορίες που θα φτιάξουμε μαζί, θα κυκλοφορήσουν σε ένα βιβλίο, μαζί με ιστορίες παιδιών από όλη την Ευρώπη, ήταν λες και της έκανα το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να περιμένει!
Αυτή τη φορά όμως ήταν κάπως κακόκεφη… Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν μια εξωτερική δραστηριότητα, και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να μείνουμε λίγο οι δύο μας…
Δεν ξέρω ούτε και τη ρώτησα – αν και μπορώ να φανταστώ – τι ταλαιπωρούσε το μυαλουδάκι της, όμως μόλις κάθισα δίπλα της και αρχίσαμε οι δύο μας να πλέκουμε μαζί ιστορίες με ήρωες, περιπέτειες, δράση, καλούς και κακούς, αγωνία και σασπένς και φυσικά ένα λυτρωτικό – πάντα λυτρωτικό – τέλος, η Μ. ήταν άλλο παιδί… Τα μαύρα σύννεφα της κούρασης και του θυμού είχαν για λίγο διαλυθεί, η απόδραση μέσα από τις διάπλατες λεωφόρους της φαντασίας απεκατέστησε την πίστη της στο αδύνατο, η δίψα της για σύνδεση και επαφή είχε καταλαγιάσει… και το όμορφο χαμόγελο επέστρεψε και πάλι στο πρόσωπο της.
Και πια είμαι σίγουρη: Δεν είναι τα βιβλία, είναι οι σχέσεις που δημιουργούμε μέσα από τα βιβλία…